Hava kararmıştı ve gökyüzünü kapatan koyu bulutlara bakılırsa, yağmur başlamak üzereydi...Oturduğum yerden havada uçuşan kağıtlar görüyordum..."Neden bunları yaşıyoruz?" dedi...Dışarıyı izlemeyi bıraktım.."Bir sebebi yoktur, belki" dedim...Saçları uzundu...Ve o gün, o dakika, daha da uzuyordu...Siyah bir bluz vardı üzerinde, soluk bir makyaj...Sonra bir sigara yaktı...Hiçbir şey istediği gibi olmamıştı...Hayatlarımızı çok mu tekil yaşıyorduk? Kahvesini yudumlarken, en son mutlu hissettiğim anı düşündüm...hayatlarımızı çok mu öznel yaşıyoruz diye düşündüm...Bazı şeyleri kimsenin değiştirmesine izin vermiyoruz diye düşündüm..Kalbimize dokunanlar için buna müsaade etmeliyiz belki diye, düşündüm. Bir şeyler söyleyecek gibi oldum, kelimeler anlamını yitirdi..Vazgeçtim..Söyleseydim, belki tekrar anlam kazanacaklardı..Kelimeler, söylendiğinde bir yaraya dokunuyor, bir an'ı hatırlatıyor, bir kalbe iyi gelebiliyordu...Kelimeler, tüm köprüleri yıkıyor, bir hissi...